قد خم گشته را تا می توانی وقف طاعت کن

به این قلاب صید ماهی دریای رحمت کن

نه ای گردن که همچون شعله باید سر کشت بودن

تو با خود جبهه ای آورده ای ساز عبادت کن

به رنگ موج تا کی پیش پای یکدگر خوردن

به فرش آبروی خویش یک گوهر فراغت کن

تماشا وحشت آهنگست ای آیینه تدبیری

به پیچ و تاب جوهر چاره پردازیی حیرت کن

ز دستت هر چه آید مفت قدرتهای موهومی

دماغ جهد صرف قدردانیهای فرصت کن

درین محفل سپندی نیست شوری برنینگیزد

تو هم ای بیخبر با خود دلی داری قیامت کن

دماغ گلشنت گر نیست سیر نرگسستانی

زگل قطع نظر بیمار چندی را عیادت کن

به چینی از اشارت آب ده انداز ابرویی

مه نو را به گردون موج دریای خجالت کن

گذشتن از جهان پوچ دارد ننگ استغنا

همینت گر بود معراج همت ترک همت کن

ز مینا خانهٔ گردون اگر نتوان برون جستن

تهی شو از خیال و طاق نسیانی عمارت کن

کس از باغ طمع بیدل ندارد حاصل عزت

چو شبنم زین چمن با سیر چشمیها قناعت کن